Poepen op vakantie...

Ik ben gevraagd om een betoog te schrijven over de relatie tussen de WC en reizen. Mijn verhaal komt in een boek dat hoort bij de expositie 'Everything you Always Wanted to Know About Toilets'. Deze tentoonstelling ging afgelopen weekend van start in het Cube Design Museum in Kerkrade en loopt nog tot 19 november 2017.

De opdracht was om deze relatie toe te lichten aan de hand van “eigen ervaringen”. OK… Hmmmm…

Het is best wel raar wat er in je hoofd gebeurt na zo’n vraag. Je hersenen proberen al die boeiende bestemmingen waar je ooit geweest bent, af te graven op die ene spectaculaire toiletervaring. In de zin van: “Niewierra, denk eens goed na, op welke buitenlandse bril heb jij het leukst gepoept?”

Er komen dan inderdaad wat plekken in mijn geheugen boven drijven. Zoals het smerigste toilet ooit. Dat was in het bloedhete Egypte, bij de een of andere piramide, alwaar ze één WC hadden op duizenden dames. Let wel: eentje die niet doorspoelde… Ik rook die gore plek al toen ik aansloot in de rij, op zo’n 20 meter van de deur. Ik kon me dus psychisch goed voorbereiden op dat vieze gat waar ik mijn diarree zou laten spetteren, want net als de andere wachtenden was ook ik aan de dunne. Daar stond ik dan, met dicht geknepen billen, kijkend naar de verwilderde vrouwen die met de hand voor hun mond uit dat hok stormden. Ze waren bevrijd van hun poep, maar hun herinneringen waren voor altijd besmet met de aanblik op een bruine pot die beklad was met uitwerpselen uit alle werelddelen.

Ook aan mijn eerste internationale poepervaring denk ik nog wel eens. Die had ik toen ik 16 was. We gingen naar Rome. Ik moest eigenlijk al mijn grote boodschap doen toen we thuis in de bus stapten, maar ik was te opgewonden het te voelen. De druk begon pas te komen toen we de grens bij Aken passeerden, maar helaas, onze bus had geen WC. Dus ik moest ‘m ophouden. Wat lukte. Toen wij ergens halverwege het Duitse land onze eerste stop maakten, holde ik naar de WC. Ik kon als eerste een open deurtje bemachtigen en ging zitten. Maar, er kwam niks. Vanwege de andere meiden. Zij moesten ook en bonkten op mijn deur. “Schiet ’ns op,” riepen ze. Ik verkrampte. Mijn hersenen konden geen verbinding meer maken met mijn endeldarm. Mijn poep bleef binnen. Hoe hard ik ook drukte. Toen het kloppen op de deur luider werd, gaf ik het op, kwam omhoog, ritste mijn broek dicht en verliet mijn hok. Met pijn in mijn buik liep ik naar buiten, zwierf over de parkeerplaats, spotte een rommelige hoek met afvalcontainers, wrong me tussen de bakken, zeeg neer en draaide bij het meditatieve geluid van voortrazende auto’s mijn verlossende drol. Bij gebrek aan aarde, dekte ik ‘m liefdevol toe met wat papperig karton dat naast me lag.

Vreemd genoeg voelde ik 22 jaar later niets meer van die psychische remmingen die mij 16-jarige nog zo blokkeerden. Ik had toen namelijk mijn eerste ervaring met groepspoepen. Dat was in China, op de tweede verdieping van een grauw flatgebouw in Chuxiong. Ik zat daar gezellig met mijn dochter en 4 Chinese vrouwen in één open ruimte, op een lange plank met comfortabele zitgaten. De keutels dreven via een waterstroompje onder ons door, terwijl wij dames gezellig over ditjes en datjes keuvelden…

Moraal van dit verhaal: al reizend langs vreemde WC’s ontdek je nieuwe aspecten van jezelf!

Meer info over deze bijzondere expositie op:

http://www.cubedesignmuseum.nl/nl/activiteiten/everything-you-always-wanted-know-about-toilets