Het begon met Angelique, de Markiezin der Engelen...

Mijn grote passie voor lezen begon toen ik 12 was, op 25 december 1976. Ik kreeg toen de roman Angélique, Markiezin der Engelen van Anne en Serge Golon cadeau van mijn ouders. Ik had om dat boek gezeurd. Een paar weken eerder waren namelijk de vijf Angélique films op TV uitgezonden. Ik was na het kijken helemaal in de ban van de adellijke Angélique en haar avonturen in het 17e eeuwse Frankrijk en wilde méér. Echter, in die jaren kon je alleen maar méér krijgen in boekvorm. DVD’s bestonden immers nog niet. Dus ik moest lezen. Wat ik deed. Het verhaal greep me vanaf de eerste zin:

“Nounou”, vroeg Angélique, “waarom heeft Gilles de Retz toch zoveel kindertjes doodgemaakt?”

De Angéliques waren formeel geen thrillers, maar lazen wél als thrillers. Er waren talloze achtervolgingen en er werden mensen doodgestoken, doodgeslagen, vergiftigd, opgehangen, levend verbrand. Noem maar op… Menige huidige thriller verbleekt bij het arsenaal aan gruwelijkheden dat in de Angélique serie aan je voorbij trekt J

Na mijn thriller-ontgroening door Angélique, stortte ik me op de Agatha Christie’s. Deze stonden op de bovenste plank van de hoge boekenkast in onze woonkamer. Die bovenste plank was verboden terrein. Daar mochten mijn zusje en ik niet aankomen. Wij waren volgens mijn vader nog ‘te jong voor de inhoud’. Echter, met het verbod, kwam mijn drang om tegen dat verbod in te gaan. Aangezien mijn ouders veel weg waren, was er gelegenheid genoeg om de ‘verboden inhoud’ te verkennen. Het eerste boek dat ik staande op een stoel pakte, was een omnibus met vijf boeken van Agatha Christie (van A.W. Sijthoff uit 1965. Ik heb ‘m nog!). Ik sloeg het boek open en begon te lezen:

“Mr. Mayherne zette zijn pince-nez af, wreef de glazen op en plaatste hem vervolgens weer bedachtzaam op zijn vlezige neus. Toen kuchte hij – het korte, droge kuchje dat zo typerend voor hem was – en vestigde zijn blik opnieuw op de man die tegenover hem zat, de man die beschuldigd was van moord met voorbedachten rade.”

Dat jaar heb ik zeker twintig Agatha Christie’s gelezen. Staande op de stoel in onze woonkamer, bij de verboden boekenplank. Tijdens het lezen deed ik wedstrijdjes met mezelf: na twee hoofdstukken gokken wie het had gedaan. Als ik verloor, zou ik mijn huiswerk maken. Als ik won, mocht ik van mezelf nóg een verhaal lezen. Ik verloor vrijwel altijd… Agatha Christie is kampioen in het misleiden van haar lezers.

Op deze plek wil ik ook nog even het aller-aller-aller-spannendste boek noemen dat ik ooit heb gelezen: dat is Het Huis met de Geesten van Isabel Allende. Ook dit boek is formeel géén thriller, maar staat vol met paranormale verschijnselen, achtervolgingen en martelingen. Het verhaal begint zo:

“Barrabas is over zee bij ons gekomen, schreef het meisje Clara in keurig schoonschrift. Ze had destijds al de gewoonte om belangrijke dingen op te schrijven. Later, toen ze niet meer praatte, noteerde ze ook alledaagse dingen…”

Eh? En hoezo praatte die Clara dan niet meer? Wat is met haar gebeurd?